De wereld gaat te snel
Ik ben van mening, dat de wereld veel te snel gaat. Wat bedoel ik daarmee? We vliegen vaak van het een naar het ander, er is weinig rust en stilte om ons heen. Elke minuut moet worden opgevuld; er is (we gunnen ons) geen tot weinig tijd om te reflecteren, na te denken, te voelen, te bidden. Natuurlijk verschilt dat per persoon; sommige mensen zijn heel goed in tijd nemen voor zichzelf, na te denken over de dingen die ze
hebben meegemaakt; maar ik denk, dat velen van ons dit veel te weinig doen. Gewoon zitten, niks doen, voelen hoe je je voelt, nadenken over wat er gebeurd is (groot of klein). Ik denk, dat heel veel dingen in feite niet verwerkt worden omdat we er geen tijd voor nemen. Wanneer heb je het nou met een ander over wat je meegemaakt hebt, wat je bezighoudt, waar je last van hebt, wat je dromen zijn. Ja, als het ‘extreme’ dingen zijn, maar als het alleen voor jouzelf ‘extreem’ voelt, dan heb je het er vaak niet over, Terwijl het zó goed is om je bewust te zijn van wat je allemaal meemaakt, hoe je gehandeld hebt, hoe je je voelt.
Je gehoord en gezien voelen hangt van twee kanten af: van degene die jou (niet) hoort en ziet, en van jou, als degene die gehoord en gezien wil worden. Als de ander geen aandacht schenkt aan jou, aan wat je zegt of doet, dan ziet en hoort hij jou dus niet. Soms vinden mensen het moeilijk om met hun aandacht (volledig) bij de ander te zijn, en zijn ze (teveel) met zichzelf bezig.
Intelligentie zoekt oplossingen voor problemen. De menselijke intelligentie heeft buitengewone prestaties geleverd op technologisch vlak. Technologie verschaft oplossingen voor specifieke problemen, maar kijkt nooit naar het geheel. Wijsheid richt zich op het geheel; wijs denken is contextueel denken.
niet een mening of een opvatting. Iedereen mag zelf weten wat voor mening of opvatting hij of zij heeft. Dat hoeft geen waarheid te zijn, want het is tenslotte een mening. En meningen lopen uiteen. Dat is juist het mooie van een democratie, van keuzevrijheid, van vrijheid van meningsuiting. Je mag zelf weten en zeggen wat je vindt, wat jouw mening is. En als je dat kunt accepteren van elkaar, blijf je ‘breed georiënteerd’, hou je alle mogelijkheden open, is alles ‘mogelijk’, blijf je kritisch.
Ik ontdekte bij mijzelf, dat ik zelf ook inderdaad geregeld denk ‘laat ik dat maar niet zeggen, dat veroorzaakt onrust’. Maar… hoe erg is het als er onrust komt? Mag er nooit onrust zijn? Moet alles kabbelend voortgaan? Moet je altijd je mond houden als je bang bent dat er onrust van komt? Dat zou betekenen, dat je nooit meer iets zou kunnen zeggen wat in strijd is met wat een ander zegt, omdat dat misschien onrust oproept. Maar wat zegt het als er inderdaad onrust van komt, en wat zou die onrust kunnen opleveren?
misschien zelfs beter. Er komen mogelijkheden langs die je helemaal niet had verwacht.
