Je wilt als ouders het beste voor je kind
Je wilt als ouders het beste voor je kind. En toch …. we schieten zo vaak te kort. Ik heb dat zelf ervaren met onze jongste dochter.
We hebben drie kinderen (intussen volwassen). De oudste trok alle aandacht naar zich toe (hij heeft de diagnose ADHD/PDD.NOS). Dat hield in de praktijk in, dat er weinig tot geen aandacht overbleef voor onze dochters. Dat waren we ons wel bewust, en we hebben daar ook wel iets mee gedaan, maar toch ……. Je bent als ouder beperkt in je kunnen. Je wilt het graag goed doen, maar dat lukt niet altijd.
Er kunnen tekorten ontstaan
Helaas kunnen er dan wel tekorten ontstaan.
In dit geval ging het ten koste van onze jongste dochter. Ze heeft destijds wel hulp gehad, maar dat sloeg niet aan. Nu ze volwassen is, heeft ze door haar burn-out weer hulp gehad. Hierbij kwam sterk naar voren wat er in haar jeugd is ‘mis’ gegaan.
En dat was toch behoorlijk pijnlijk voor ons als ouders. Nu pas drong de ernst van alles echt tot mij door. Ik weet niet, of ik het toen anders had kunnen doen, maar de pijn en het verdriet van onze dochter is er niet minder om. Daar moet je iets mee. Het positieve hierin is, dat zij alles, zonder iets achter te houden van haar gevoel, aan ons heeft uitgesproken. Op advies van haar therapeut heeft zij haar gevoel hierover in een brief gezet, en deze aan ons voorgelezen (wat voor haar ook ontzettend moeilijk was om te doen). Zo konden wij (alsnog) met haar mee leven. We hebben kunnen zeggen, dat we het heel graag anders hadden gezien (ik schrijf dit met tranen in mijn ogen, want het doet nog steeds pijn), maar dat we niet bij machte waren om de situatie op dat moment anders te laten zijn.
Het mooie hierin
Het mooie hierin is, dat dat voorlezen voor haar genoeg was. Het nam de ergste pijn bij haar weg. We weten, dat we van elkaar houden. We weten van elkaar, dat we het beste willen voor de ander. En soms lukt het niet om dat voor elkaar te krijgen. Gelukkig kon zij ons vergeven, en is de relatie er beter van geworden. En het positieve voor haar is: Ze kan jongeren in een soortelijke situatie beter begrijpen. Ze weet, waar ze behoefte aan hebben, en hoe ze het beste geholpen kunnen worden. Wat ze zelf destijds gemist heeft in de hulpverlening kan ze nu anders doen als ze zelf jongeren helpt. Onder andere deze ervaring is voor haar de aanzet geweest tot het oprichten van YouBeYou (www.youbeyou.nl). Ze wil jongeren helpen om zichzelf te zijn. Ze wil ze helpen om te weten wat ze nodig zijn en wat hen helpt in moeilijke situaties.
Zo kunnen er uit verdrietige situaties toch nog mooie dingen voortvloeien.
En leren we bovenal weer: Liefde overwint alles.
Wat een mooi verhaal Inge!
Dank je Monica.
Wauw Inge. Dit gaat recht naar mijn hart. Vooral omdat ik in soortgelijke situatie zit. Ik heb ook 3 kinderen. De 2 oudsten van 16 en 14, jongens komen ook met een extra handleiding (al zou ik die ook eens graag willen ontvangen). De oudste heeft diagnose ASS, de 2e ASS + ADHD. De jongste van 9, een meisje, heeft Dyslexie maar verder is ze ‘normaal’. Ik denk en hoop dat het evenwicht hier redelijk verdeeld is omdat ze alle 3 wel extra aandacht vragen. Het geloop naar psychiaters met de oudste 2 was gelukkig afgelopen voor de jongste het kon beseffen en zij moet elke week naar de logopedie dus op die manier heeft zij ook haar eigen aandacht… Als ik jouw verhaal lees voel ik de pijn van jullie dochter en ik hoop van harte dat ik dit niet moet meemaken. Ik probeer alle 3 mijn kids anders, maar toch gelijk te behandelen, in aandacht en in tijd, elk op hun eigen aanpak. Maar ja, ik doe ook maar, net zoals jullie, wat ik kan en denk wat goed is. Ik zal ook ongetwijfeld fouten maken… Ik kruis dus maar mijn vingers en hoop dat ze alle 3 opgroeien tot sterke volwassenen, elk op hun eigen manier.
Dank je wel Rosine voor je openhartige reactie. Het raakte mij. Ik weet hoe zwaar het kan zijn, maar ook, dat het goed kan komen, ook al maak je fouten. Soms moet je door moeilijke periodes heen, maar de liefde blijft het belangrijkste.