Waken voor onrust?
Ik werd aan het denken gezet door een opmerking van iemand die zei, dat de ander beter iets niet had kunnen zeggen, omdat dat voor onrust zorgde.
Eerst dacht ik: inderdaad, het is niet zo handig, omdat je dan misschien ‘onrust zaait’. Maar later dacht ik erover door en dacht ik: hoezo onrust? Waarom mag niet gezegd worden wat er speelt en wat je bezig houdt? Is het een geheim of zo? Wordt er iets verkeerds gezegd? Nee, er wordt alleen maar geuit hoe iemand over een bepaald iets denkt.
Je mond houden
Ik ontdekte bij mijzelf, dat ik zelf ook inderdaad geregeld denk ‘laat ik dat maar niet zeggen, dat veroorzaakt onrust’. Maar… hoe erg is het als er onrust komt? Mag er nooit onrust zijn? Moet alles kabbelend voortgaan? Moet je altijd je mond houden als je bang bent dat er onrust van komt? Dat zou betekenen, dat je nooit meer iets zou kunnen zeggen wat in strijd is met wat een ander zegt, omdat dat misschien onrust oproept. Maar wat zegt het als er inderdaad onrust van komt, en wat zou die onrust kunnen opleveren?
Wie bepaalt het?
En wie bepaalt dan, wat wel gezegd mag worden? Is dat de meerderheid? En wat, als die meerderheid bepaalde dingen niet ziet, of misschien wel helemaal verkeerd ziet? Moet je dan maar gewoon je mond houden? Komt de meerderheid dan wel ooit tot andere gedachten? Wat is de functie van gesprek eigenlijk, en wat kan een discussie opleveren? En wanneer is dan het juiste moment? Allemaal vragen die in mijn hoofd komen.
