Leestijd: 3 minuten

Oordelen ‘zit ons in het bloed’

Het is zó gemakkelijk om te zeggen wat een ander fout doet. En ook onszelf veroordelen lukt vaak goed. “Hoe kon ik zo stom zijn”, “Waarom doe ik ook altijd zo negatief”, …… enz.

Ik dacht daar over na toen ik weer eens negatief tegen mezelf sprak. Ik had de gedachte (en dat is één van mijn valkuilen) “ze zal me wel een drammer vinden als ik er weer over begin”.

Vroeger

Ineens kwam mij het beeld voor ogen van vroeger, toen ik als jong meisje mensen vroeg in mijn poëziealbum te schrijven.

 

Er was één juf, die kon zó mooi tekenen. En als zij in je poëziealbum schreef, maakte ze er altijd een prachtige tekening bij. Dát wou ik ook zo graag. Ik vroeg haar dus in mijn poëziealbum te schrijven. En ik was zó nieuwsgierig hoe ik hem terug zou krijgen. Ik kon het niet laten op een dag (geen idee hoe lang ik gewacht heb) te vragen, of ze al in mijn poëziealbum geschreven had. Ik kreeg hem toen snel daarna terug: ZONDER tekening! Ik was zó teleurgesteld.

Daardoor?

Toen dit beeld mij weer voor ogen kwam dacht ik: durf ik daardoor misschien niet te snel iets te vragen? Ik weet helemaal niet, of dat de oorzaak is, maar ik weet wel, dat zulke gebeurtenissen in je leven hun invloed hebben. Alles wat je meemaakt (ook als kind, waar je waarschijnlijk helemaal niets meer van weet) heeft zijn invloed op jouw verdere handelen. Als je je gedrag kunt verklaren is het gemakkelijker te begrijpen en te accepteren. Maar ook als je niet weet ‘waar het vandaan komt’ heeft het natuurlijk wel zijn oorsprong.

Daarom

Daarom: veroordeel jezelf niet voor zulke dingen. Het heeft vast een oorsprong. Wat wèl goed is: denk na over of je iets op deze manier wilt blijven doen. Is het verstandig, is het liefdevol, brengt het je verder, help je een ander er mee? Allemaal vragen die je jezelf kunt stellen om te bepalen of je het zo wilt blijven doen. Want ook al weet je niet waar het vandaan komt, je hebt wel je eigen verantwoording voor de dingen die je doet. En als je tot de conclusie komt, dat het beter anders kan, zul je daar zelf in moeten investeren. Omdat jij daar voor kiest. Zonder veroordeling, maar vanuit vrije wil.

Bij voorbeeld

Een voorbeeld: als iemand heel snel er op los slaat, kan dat een oorzaak hebben. Misschien is hij of zij zelf mishandeld vroeger. Dan is het logisch, of in elk geval begrijpelijk, dat je zelf ook sneller daartoe vervalt. Maar is het goed? Nee, natuurlijk niet. Maar jezelf erom veroordelen zal je geen goed doen. Wat wèl goed voor je is: vanuit vrijheid ‘oordelen’ (tot de conclusie komen) dat deze manier niet de juiste is, en er voor kiezen om het anders te willen. (Lees ook mijn blog over ‘faalangst en oordeel‘ in dit verband.)

Gemakkelijk?

Ik zeg hiermee niet, dat dat gemakkelijk is. Maar het begint bij het besef en het ‘anders willen doen’. En dit gaat heel moeilijk (en is misschien zelfs onmogelijk) als er een veroordeling op ligt. Dan ben je niet vrij om te kiezen en gaat het niet echt lukken. ‘Accepteer‘ dus hoe je bent, en kies voor dingen die je anders wilt doen. Iedereen heeft zulke dingen; je bent daarin niet uniek. We zijn allemaal beschadigd; niemand is perfect. We zullen dus ook altijd blijven leren.

Conclusie

Dus: til er niet te zwaar aan, maar neem wel je verantwoording. Daar wordt iedereen beter van.

Vind jij het makkelijk om jezelf niet te veroordelen? Wat helpt jou hierbij?

Deel dit via: