Echt, ze zijn er wel. Lieve, aardige mensen, die werkelijk om een ander geven. Die met je meeleven, die verdriet hebben als een ander verdriet heeft. Die naar je luisteren, zonder oordeel. Die iedereen behandelen als gelijke.
Soms kom je ze zo maar tegen, in de winkel, in de straat, of online. Mensen die echt aardig zijn.
Ik heb daar eens een hele mooie ‘verklaring’ voor gehoord, waar volgens mij veel in zit.
Ik geloof, dat wij (en de hele wereld en alles wat er is) geschapen zijn door God. Hij had het heel mooi bedacht, gewoon PERFECT. Maar … doordat de mens eigenwijs was, en als God wilde zijn, liep het allemaal wat anders dan gepland. Vanaf toen ging het fout. Het was niet meer perfect.
De ‘verklaring’ die ik eens gehoord heb is, dat we perfect willen zijn omdat het in de kern ook perfect bedoeld was. Eigenlijk is de hang naar perfectie dan dus niet zo vreemd. Zo was het immers ook bedoeld. Maar helaas… zo werkt het niet (meer). We zullen dus moeten leven met de imperfectie.
Desinformatie; je hoort er de laatste twee jaar veel over. Maar wat is eigenlijk desinformatie? In elk geval
niet een mening of een opvatting. Iedereen mag zelf weten wat voor mening of opvatting hij of zij heeft. Dat hoeft geen waarheid te zijn, want het is tenslotte een mening. En meningen lopen uiteen. Dat is juist het mooie van een democratie, van keuzevrijheid, van vrijheid van meningsuiting. Je mag zelf weten en zeggen wat je vindt, wat jouw mening is. En als je dat kunt accepteren van elkaar, blijf je ‘breed georiënteerd’, hou je alle mogelijkheden open, is alles ‘mogelijk’, blijf je kritisch.
Je hoeft het er dus ook niet mee eens te zijn, met wat een ander zegt of vindt. Ook al wijkt het nog zo af van wat jij vindt, of van wat ‘iedereen’ vindt, dat mag. En: daar mag je een ander niet op ‘veroordelen‘. Die ander doet niets fout als hij anders denkt.
Ik werd aan het denken gezet door een opmerking van iemand die zei, dat de ander beter iets niet had kunnen zeggen, omdat dat voor onrust zorgde.
Eerst dacht ik: inderdaad, het is niet zo handig, omdat je dan misschien ‘onrust zaait’. Maar later dacht ik erover door en dacht ik: hoezo onrust? Waarom mag niet gezegd worden wat er speelt en wat je bezig houdt? Is het een geheim of zo? Wordt er iets verkeerds gezegd? Nee, er wordt alleen maar geuit hoe iemand over een bepaald iets denkt.
Ik ontdekte bij mijzelf, dat ik zelf ook inderdaad geregeld denk ‘laat ik dat maar niet zeggen, dat veroorzaakt onrust’. Maar… hoe erg is het als er onrust komt? Mag er nooit onrust zijn? Moet alles kabbelend voortgaan? Moet je altijd je mond houden als je bang bent dat er onrust van komt? Dat zou betekenen, dat je nooit meer iets zou kunnen zeggen wat in strijd is met wat een ander zegt, omdat dat misschien onrust oproept. Maar wat zegt het als er inderdaad onrust van komt, en wat zou die onrust kunnen opleveren?
En wie bepaalt dan, wat wel gezegd mag worden? Is dat de meerderheid? En wat, als die meerderheid bepaalde dingen niet ziet, of misschien wel helemaal verkeerd ziet? Moet je dan maar gewoon je mond houden? Komt de meerderheid dan wel ooit tot andere gedachten? Wat is de functie van gesprek eigenlijk, en wat kan een discussie opleveren? En wanneer is dan het juiste moment? Allemaal vragen die in mijn hoofd komen.
Mijn harde schijf van de computer was (weer) kapot. (Wel heel toepasselijk in deze tijd, aan de start van een nieuw jaar, maar wat een frustratie.) Weer info kwijt, weer alles opnieuw er op zetten en instellen 🙁 . Daar word je niet bepaald vrolijk van.
Maar tegelijk is het ook weer opnieuw een kans om dingen op te schonen, bewust in te stellen; eventueel anders. Door deze situatie heb ik zelfs weer andere foto’s en filmpjes gevonden waarvan ik niet wist dat we ze hadden. Je moet weer nadenken waar je misschien bepaalde dingen toch weer terug kunt vinden, en hoe je informatie terug kunt halen. Het laat je hersens wel kraken.
Zo biedt een ongewenste situatie dus ook weer andere mogelijkheden, kansen om het anders te doen,
misschien zelfs beter. Er komen mogelijkheden langs die je helemaal niet had verwacht.
Het is dus wel toepasselijk voor deze tijd. Een nieuwe start, een nieuw begin. Nieuwe kansen, nieuwe mogelijkheden, in een nieuw jaar.
Wat hebben wij in de kern eigenlijk nodig? Waar kunnen wij niet zonder? Wat maakt dat we ons gelukkig kunnen voelen en dankbaar kunnen zijn? Ligt het aan hoe rijk je bent? Ligt het aan of je gezond bent? Ligt het aan hoeveel vrienden je hebt? Natuurlijk is het fijn als je (meer dan) genoeg geld of goederen hebt, en dat je (over het algemeen) gezond bent, en het is ook fijn als je veel vrienden hebt, maar… is dat een voorwaarde voor je welbevinden?
Ik vind het irritant om te moeten zeggen, maar ik ben van slag.
Van slag door hoe de wereld momenteel in elkaar zit, of beter gezegd, van slag doordat het zo pijnlijk duidelijk wordt hoe de wereld in elkaar zit. Het houdt me té veel bezig om mijn geest ruimte te geven om een blog te schrijven. En dat irriteert me eigenlijk best. Het heeft namelijk geen zin om er de hele tijd over na te denken. Ik kan er niets aan veranderen, dus ik moet het loslaten.
Dat is wel ‘een dingetje’. Je kunt weten dat je los moet laten, maar … hoe doe je dat? Vaak gaat het goed hoor, dus in die zin maak ik me geen zorgen. Maar soms lukt het gewoon niet zo goed. Afleiding zoeken is een goede remedie. Maar als er dan eens weinig afleiding is, dan kan het lastig worden. Zoals vandaag. Maar: Geen zorgen voor de dag van morgen. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad (uit Matt. 6: 34). Morgen is er weer een nieuwe dag.
Je wilt ook zo graag iets doen, niet alles passief bij je langs laten glijden. Dat voelt ook niet goed. Dus houdt het je toch weer bezig. Je blijft nadenken over wat wijs is, en verstandig. Hoe je je moet opstellen, hoe je met de hele situatie moet omgaan, wat je er van moet denken, wat je nog kunt geloven en wat niet. En wat de toekomst brengen zal.
Daar maak ik me toch wel ontzettende zorgen om: de toekomst. Maar ook die toekomst heb ik niet in de hand. Het is dus de kunst om je eigen verantwoording te nemen waar die ligt. En wat daarbuiten ligt, is niet van mij. Dat maakt ook, dat je dus geen controle hebt op de situatie. En dat is lastig, voor de meesten. We willen graag controle hebben over de situatie. Dat is duidelijk, en dat is veilig. Maar die controle is er al lang niet meer. Niet bij de burgers zelf tenminste.
Wat houdt destructief gedrag in? Destructief is het tegenovergestelde van constructief. Het betekent dus, dat je dingen kapot maakt in plaats van dat je dingen opbouwt.
Je kunt allereerst een onderscheid maken tussen gedrag naar een ander toe en gedrag naar jezelf toe.
verbale agressieve uitlatingen:
Heb jij door wanneer je gemanipuleerd wordt?
Wat is het eigenlijk, manipulatie? Op juridischwoordenboek.nl staat o.a. ‘op slinkse wijze beïnvloeden, hetgeen tot een wilsgebrek kan leiden.’ (‘De term wilsgebrek geeft aan dat iemand een rechtshandeling verricht, terwijl zijn wil op gebrekkige wijze tot stand is gekomen’ – dit is te lezen op deze site). Van Dale zegt o.a. ‘bedrieglijke methoden’ Duidelijk is dus, dat manipulatie niet eerlijk is. Er zit een (verborgen) addertje onder het gras. Het valt niet direct op (‘op slinkse wijze’), en het gaat eigenlijk buiten jouw wil om (wilsgebrek). Jouw ‘ja’ (of ‘nee’) is niet eerlijk tot stand gekomen. Dit zijn belangrijke onderdelen om te beseffen.
Het lijkt misschien een beetje cryptisch. Ik zal een paar voorbeelden noemen.
Je partner wil dat je meegaat naar een feestje waar je helemaal geen zin in hebt. Hij probeert je over te halen door te zeggen ‘wil je dan dat ik de hele avond saggerijnig bij je op de bank zit?’ (Lees in dit verband ook mijn blog over drogredenen.)
Of een ouder wil dat zijn kind doet wat hij zegt, en belooft hem een snoepje als hij luistert.
Of andersom: een kind wil zijn zin in iets, en zegt ‘de hele klas mag het’.
Of je vriendin wil dat je op bezoek komt (maar daar heb je geen tijd voor of zin in), en ze zegt ‘dan ga ik de volgende week met je shoppen’.
Je kunt hier twee vormen van manipulatie onderscheiden: middels positieve bekrachtiging en middels negatieve bekrachtiging. Lees verder
Heb jij dat wel eens meegemaakt? Dat je niet gezien of gehoord werd? Dat je bijvoorbeeld iets zei, waar
niemand op reageerde? Of je had je best gedaan voor iets, maar het werd niet opgemerkt?
Een voorbeeld uit m’n eigen omgeving: Iemand had iets ‘fout’ gedaan (het pakte niet goed uit) en de ander praatte er als het ware overheen door te zeggen dat het wel goed was. Dat lijkt misschien aardig, maar dat is in feite een ontkenning van wat diegene ‘fout’ gedaan had. Dat is in de eerste plaats niet eerlijk, en bovendien ‘ontken’ je diegene. De ander had beter kunnen zeggen: jammer dat het ‘fout’ gegaan is, maar het is niet anders. Ik kan er wel mee leven. Dan was de persoon en wat hij gedaan had gezien.
Zo’n ervaring kwetst je tot diep in je ziel. Het is een bijzonder pijnlijke ervaring, en zal zeker z’n sporen nalaten (als je het niet verwerk).
Stel een ander zegt iets, wat jou zichtbaar kwetst, en jij zegt dan dat het ‘niets is’. (Je ontkent dat je gekwetst bent.) Die ander ziet duidelijk dat het je kwetst, maar hij kan daar geen sorry voor zeggen, want jij ontkent het (waarschijnlijk uit goede bedoelingen). Hoe voelt dat denk je.
Of een ander beschuldigt je van iets wat je niet gedaan hebt, en zegt er gelijk achteraan dat het niet erg is. Dat lijkt misschien aardig, maar dat is het totaal niet. Je wordt in feite nog steeds beschuldigd van iets dat niet waar is. Er wordt niet naar je geluisterd. Je wordt niet gezien. Wat jij zegt is niet belangrijk.
Klik op de afbeelding om je in te kunnen schrijven
(En krijg als bonus een voorproefje van het boek (in wording): 'het Balansboek' - boek van de tegenstellingen) © 2024 Coaching Ik ben ik
Hoi bezoeker,
Mag ik er even tussendoor?
Heb je mijn E-boek ’30 bemoedigende quotes’
en de A4-poster met ‘belangrijke waarden voor een goede relatie’ al gezien?
Je kunt ze gratis downloaden. Ga naar deze pagina om ze aan te vragen.
Powered by WishList Member - Membership Software
